Πώς Διαχωρισμός με τον φίλο μου έκανε με πρωινό πρόσωπο

Η έρευνα λέει ότι είτε είστε πρόωρο πουλί είτε κουκουβάγια συνδέεται με τα γονίδιά σας και περίπου το 75% των ανθρώπων ταυτίζεται ως ένα ή το άλλο. Πριν από μερικούς μήνες, όμως, θα είχα τοποθετηθεί σταθερά στο υπόλοιπο 25%. Ως κάποιος που πήγε στο κρεβάτι στις 11 μ.μ. και κοιμήθηκε (μέχρι να δοθεί η ευκαιρία) μέχρι τις 9 π.μ. ή τις 10 το πρωί, σκέφτηκα τον εαυτό μου για το μεγαλύτερο μέρος της ενήλικης μου ζωής, περισσότερο σαν μια λεία ή μια κοάλα, ξοδεύω ολόκληρο το μισό της ζωής μου στο κρεβάτι. Μέχρι τον Ιανουάριο του τρέχοντος έτους, η "πρωινή ρουτίνα" μου, αν το μπορούσατε να το ονομάσετε, συνίστατο στο χτύπημα να αναβοσβήνει έξι φορές, χωρίς να ξεφλουδίζετε τα μάτια μου ανοιχτά, αρπάζοντας το τηλέφωνό μου από το νυχτερινό μου περίπτερο, περιηγώντας στον ιστό για μισή ώρα, από το κρεβάτι (αφήνοντάς το να ξεφύγει, βέβαια), βιάζοντας ντους, και ρίχνοντας σε κάποια γέλη πηκτής στα 20 λεπτά που παρέμειναν πριν απολύτως έπρεπε να πάω στη δουλειά.

Ο λόγος που άλλαξε τον Ιανουάριο ήταν ότι ήταν σωστό μετά από το φίλο μου σχεδόν οκτώ ετών και αποφάσισα να χωρίσω τρόπους. Η ίδια η διάσπαση ήταν φιλική όσο θα μπορούσατε να ελπίζετε, αλλά ακόμα και φιλικές αποσύρσεις, ειδικά μετά από σχέσεις τόσο μακρές όσο και καθιερωμένες σαν τη δική μας, αναστρέψτε τη ζωή σας ανάποδα. Ο δεύτερος που μετακόμισε έξω από το διαμέρισμα που είχαμε μοιραστεί, ξαφνικά κάθε μέρος της κάποτε σταθερής μου ρουτίνας έμεινε υπό αμφισβήτηση - από το πώς και πότε έφαγα δείπνο σε αυτό που επέλεξα να παρακολουθήσω στο Netflix για το πώς πλησίασα το πρόγραμμά μου για τον ύπνο.

Η τελευταία αλλαγή είναι αυτό που με ενέπνευσε περισσότερο. Μετά τη διάσπαση, χωρίς να καταβάλλω συνειδητή προσπάθεια, βρήκα τον εαυτό μου να ξυπνάω νωρίτερα κάθε πρωί, φυσικά να αισθάνομαι εντελώς έγκαιρος στις 8 το πρωί ή στις 8:30 π.μ. αντί 10 π.μ. Επίσης άρχισα να το παίρνω για να φτιάξω το κρεβάτι, χνουδωτά τα μαξιλάρια, και βεβαιωθείτε ότι όλα φαίνονται ωραία πριν ξεκινήσετε την πόρτα. Και πάλι, όλα αυτά ήρθαν οργανικά. Κι ενώ δεν ξέρω αν αρκεί να με βάλω στην κατηγορία των "πρώιμων πτηνών", ήταν αρκετά διαφορετικό που με έκανε να θέλω να κάνω ένα βήμα πίσω και να εξετάσω γιατί συνέβαινε. Τι συμβαίνει με τη διάσπαση μπορεί να προκαλέσει μια υπνηλία όπως εγώ για να αλλάξω την ρουτίνα τους;

Σύμφωνα με τον Fran Walfish, PsyD, μια οικογένεια Beverly Hills και ψυχοθεραπευτή σχέσης και συγγραφέας του Self-Aware Parent, το άγχος του διαχωρισμού μπορεί να προκαλέσει αλλαγές στο πρόγραμμα ύπνου ενός ατόμου. «Η διακοπή του ύπνου έχει τις ρίζες της στο άγχος του χωρισμού», εξηγεί. «Όταν τονίζουμε, περνώντας σημαντικές αλλαγές ή μεταβάσεις της ζωής, η πρώτη θέση που βλέπουμε συμπτώματα είναι η διακοπή του ύπνου». Αυτό έχει νόημα όταν σκέφτομαι την κατάστασή μου - ανεξάρτητα από το πόσο δικαιολογημένη είναι μια διάλυση, κοιμάται μόνος στο κρεβάτι που μοιράζεστε με κάποιον για το ένα τρίτο της ζωής σας είναι μια αποπροσανατολιστική εμπειρία. Και παρόλο που το κρεβάτι ήταν πλήρως δικό μου τώρα, εξακολουθώ να κολλήσω στην πλευρά μου, αφήνοντας ένα αριστερό αριστερό μέρος με φάντασμα, που μου έτρεξε λίγο κάθε πρωί όταν ξύπνησα.

Ο Walfish λέει ότι αυτή είναι μια απόλυτα φυσιολογική αντίδραση σε σκληρά γεγονότα της ζωής. «Η διακοπή μιας μακροχρόνιας σχέσης ζωντανής σχέσης είναι τραυματική», εξηγεί. «Πολλοί άνθρωποι ξυπνούν όχι μόνο κατά τη διάρκεια της μέρας της νύχτας, αλλά και αυξάνονται πολύ νωρίτερα το πρωί με επιπλέον ενέργεια. Αυτή η έκρηξη ενέργειας προκαλείται από το άγχος - έναν φανταστικό ψυχολογικό όρο για το φόβο».

Θα κατηγοριοποιήσω τα περισσότερα από αυτά που ένιωθα μετά την αποσύνθεσή μου ως απελευθέρωση και ανακούφιση αντί για φόβο, αλλά δεν μπορώ να αρνηθώ ότι ξαφνικά δεν έχω ιδέα για το τι ρομαντικό μέλλον μου θα έμοιαζε να αισθάνεται σαν εκφοβισμός, σαν ένα σοκ στο σύστημα - το ίδιο είδος από το σοκ που μου έπληξε τώρα ξύπνια στις 8 το πρωί κάθε μέρα.

Μπορεί να μην υπάρχει ψυχολογική απόδειξη που να στηρίζει αυτό το θέμα, αλλά έχω μια άλλη θεωρία για το λόγο ότι ίσως αρχίσα να ανεβαίνω νωρίτερα και να κάνω το κρεβάτι μου μετά τη διάλυση. Από την εμπειρία μου, όταν έχετε με κάποιον για πολύ καιρό, καταλήγετε να εμπλακείτε σε ορισμένους ρόλους της σχέσης, εκπληρώνοντας συγκεκριμένες ταυτότητες με βάση τη δυναμική σας που μπορεί να μην αντανακλούν πραγματικά το αληθινό σας.

Για παράδειγμα, ο πρώην συνεργάτης μου ξυπνήθηκε ενστικτωδώς νωρίτερα από ό, τι έκανα και ήταν φυσικά ένα πιο ταλαντούμενο άτομο και σκεφτόταν για μένα ως ένα είδος ακατάστατου ύπνου σε σύγκριση, γνωρίζοντας έτσι ότι είχε αυτή την εντύπωση από μένα, την εκπλήρωσα - πιο πολύ όσο περνούσε ο χρόνος, στην πραγματικότητα -ακόμα κι αν δεν σκέφτηκα ούτε καν τον εαυτό μου ως ένα βρώμικο ή τεμπέλης πρόσωπο. Με άλλα λόγια, η εντύπωση του συντρόφου μου σχετικά με τη συμπεριφορά μου επηρέασε την πραγματική συμπεριφορά μου και επέτρεψε (και επιδείνωσε) κάθε εγγενή νόσο που θα μπορούσα ή δεν θα διέθετε φυσικά.

Αλλά έμεινα ελεύθερη. Μόλις η σχέση τελείωσε και η εντύπωση της πρώην μου εξαφανίστηκε μαζί με τα υπόλοιπα πράγματα, νομίζω ότι υποσυνείδητα ένιωσα ότι επιτρέπεται να είναι το τακτοποιημένο, λίγο πιο πρωί προσανατολισμένο πρόσωπο που μπορεί να είχα πάντα βαθιά κάτω. Και σίγουρα ίσως φοβούμαι το άγνωστο, αλλά εάν η όμορφη, άγχος που προκαλεί την ανεξαρτησία της ανεξαρτησίας με κάνει να χαιρετώ τον ήλιο λίγο νωρίτερα την ημέρα και να τοποθετώ τα μαξιλάρια μου ωραία στο κρεβάτι μου ενώ είμαι σε αυτό, τότε η ζωή των πρώιμων πουλιών μπορεί να είναι για μένα τελικά.